Ilona van Braam (1981) schrijft, dicht en redigeert. Ze werd geboren in Almelo en groeide op in een dorpje iets daarboven. Ze spreekt daardoor vloeiend Nedersaksisch* (maar ook gewoon Nederlands).
Ilona is gek op taal en alles wat daarmee gebeurt: literatuur, fraaie woorden, mooie zinnen, poëzie. Ze luistert graag naar gesprekken in de trein. En naar hoe we zwijgen.
Naast taal heeft Ilona een grote belangstelling voor gedrag van mensen. Ze studeerde Sociaal Pedagogische Hulpverlening in Nijmegen en werkte enkele jaren met volwassenen met Niet-Aangeboren Hersenletsel en met kinderen met ernstige gedragsproblemen. Ook daar was taal voor haar belangrijk: hoe kun je tóch een gesprek voeren met iemand met afasie? En wat doe je wanneer een kind een glas kapotgooit terwijl het eigenlijk naar woorden zoekt?
Ilona wilde meer snappen van taal en vooral haar schrijfambities volgen. Ze verruilde het oosten van het land voor Amsterdam en studeerde Nederlandse taal en cultuur aan de UvA. Na twee jaar ging ze aan de slag in het boekenvak, om er vervolgens bijna elf jaar met veel plezier te werken.
Ze is er zo een die het leuk vindt om aan een tekst te morrelen. Niet alleen om alles kloppend te krijgen (al gaat ze daar goed op), maar vooral om er het beste uit te halen. En niet alleen uit de tekst – ook uit de mens die tegenover haar zit. Een schrijfopdracht, redactieklus of de samenstelling van een dichtbundel zijn bij haar dus in goede handen.
Ilona morrelt ook graag aan haar eigen teksten. Eind 2016 debuteerde ze als dichter in literair tijdschrift Het Liegend Konijn en op dit moment werkt ze aan haar caleidoscooproman met de werktitel Het einde van blijven.
Taal en mensen hebben dus altijd iets te maken met wat Ilona doet. Ze kijkt graag naar mensen (soms iets te lang) en ze maakt ze bovendien graag aan het lachen. Desondanks schuwt ze de diepte niet; ze is niet bang om over verdriet of pijn te praten. Misschien mede door haar fascinatie voor het noodlot, toeval en de dood; onderwerpen die ook terugkomen in haar werk.
Ilona woont in Naarden, maar verloor haar hart aan (en in) Amsterdam. Ze houdt van Overijssel, van autorijden en tankstations, van goede gesprekken en harde grappen, van muziek en films, van de foto’s van William Eggleston, en van kamperen in Frankrijk.
_______
*de Sallandse variant met een vleugje Twents. ‘Plat’ is ook goed.
