Ilona van Braam (1981) is dichter. Ze werd geboren in Almelo en groeide op in een dorpje iets daarboven. Ze spreekt naast Nederlands ook vloeiend Nedersaksisch.*
Ze is gek op taal en alles wat daarmee gebeurt: literatuur, fraaie woorden, mooie zinnen, poëzie. Ze luistert graag naar gesprekken in de trein. En naar hoe we zwijgen.
Naast taal heeft ze een grote interesse voor (verstoord) gedrag van mensen. Ze studeerde Sociaal Pedagogische Hulpverlening in Nijmegen en werkte enkele jaren met volwassenen met NAH (Niet-Aangeboren Hersenletsel) en met kinderen met ernstige gedragsproblemen. Ook daar was taal voor haar belangrijk: hoe kun je toch een gesprek voeren met iemand met afasie? En wat doe je wanneer een kind een glas gooit, terwijl het eigenlijk naar woorden zoekt?
Ilona wilde meer snappen van taal en vooral haar groeiende schrijfambities volgen. Ze verruilde het oosten van het land voor Amsterdam en studeerde Nederlandse taal en cultuur aan de UvA. Na twee jaar ging ze aan de slag in het boekenvak; eerst als officemanager, tegenwoordig als bureauredacteur bij uitgeverij Luitingh-Sijthoff. Een toffe baan die ze combineert met schrijven.
Taal en mensen hebben dus altijd wel iets te maken met wat Ilona doet. Ze kijkt graag naar mensen (soms iets te lang) en maakt ze bovendien graag aan het lachen. Desondanks schuwt ze de diepte niet; ze is niet bang om over verdriet of pijn te praten. Misschien mede door haar fascinatie voor het noodlot, toeval en de dood; onderwerpen die ook terugkomen in haar werk.
Ilona debuteerde eind 2016 als dichter in literair tijdschrift Het Liegend Konijn. Ze werkt op dit moment aan een bundel met de (werk)titel Het einde van blijven.
Ilona woont in Naarden en werkt in Amsterdam. Ze houdt van Overijssel en ze kampeert graag in Frankrijk.
_______
*de Sallandse variant met een vleugje Twents. ‘Plat’ is ook goed.
